برای دو دهه، آلبندازول به یک برنامه در مقیاس بزرگ برای درمان فیلاریازیس لنفاوی اهدا شده است. یک مرور به روز شده کاکرین اثر آلبندازول را در فیلاریازیس لنفاوی بررسی کرد.
فیلاریازیس لنفاوی یک بیماری منتقله از طریق پشه است که معمولاً در مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری دیده می شود که در اثر عفونت فیلاریازیس انگلی ایجاد می شود. پس از عفونت، لاروها بالغ می شوند و جفت می شوند و میکروفیلاریا (mf) تشکیل می دهند. سپس MF توسط پشه ها در حالی که از خون تغذیه می کند جمع آوری می شود و عفونت می تواند به فرد دیگری منتقل شود.
عفونت را می توان با آزمایش MF در گردش (میکروفیلارمی) یا آنتی ژن های انگل (آنتی ژنمی) یا با تشخیص کرم های بالغ زنده توسط سونوگرافی تشخیص داد.
سازمان بهداشت جهانی (WHO) درمان انبوه کل جمعیت را سالانه به مدت حداقل پنج سال توصیه می کند. اساس درمان ترکیبی از دو دارو است: آلبندازول و داروی میکروفیلاریسیدال (ضد مالاریا) دی اتیل کاربامازین (DEC) یا ایورمکتین.
آلبندازول به صورت شش ماهه در مناطقی که لوئیازیس هم‌آندمیک است توصیه می‌شود و به دلیل خطر عوارض جانبی جدی نباید از DEC یا ایورمکتین استفاده شود.
هم ایورمکتین و هم DEK عفونت‌های mf را به سرعت از بین می‌برند و می‌توانند از عود آنها جلوگیری کنند. با این حال، تولید mf به دلیل قرار گرفتن در معرض محدود در بزرگسالان از سر گرفته خواهد شد. آلبندازول برای درمان فیلاریازیس لنفاوی در نظر گرفته شد زیرا یک مطالعه گزارش داد که دوزهای بالای تجویز شده طی چند هفته منجر به عوارض جانبی جدی می شود که مرگ کرم های بالغ را نشان می دهد.
یک گزارش غیررسمی از مشاوره WHO متعاقباً نشان داد که آلبندازول دارای یک اثر کشنده یا قارچ کش بر بزرگسالان است. در سال 2000، GSK شروع به اهدای آلبندازول به برنامه درمان فیلاریازیس لنفاوی کرد.
کارآزمایی‌های بالینی تصادفی‌سازی شده (RCTs) اثربخشی و ایمنی آلبندازول را به تنهایی یا در ترکیب با ایورمکتین یا DEC بررسی کرده‌اند. این با چندین بررسی سیستماتیک از RCTها و داده‌های مشاهده‌ای دنبال شده است، اما مشخص نیست که آیا آلبندازول در فیلاریازیس لنفاوی فوایدی دارد یا خیر.
با توجه به این موضوع، یک بررسی کاکرین منتشر شده در سال 2005 برای ارزیابی تأثیر آلبندازول بر جمعیت ها و جوامع مبتلا به فیلاریازیس لنفاوی به روز شده است.