انجمن بیماری های عفونی آمریکا در حال حاضر آنتی بیوتیک های آموکسی سیلین و آمپی سیلین، آمینوپنی سیلین (AP) را به عنوان داروهای انتخابی برای درمان توصیه می کند.انتروکوکUTIs.2 شیوع انتروکوک مقاوم به آمپی سیلین در حال افزایش است.

به ویژه، بروز مقاومت در برابر وانکومایسینانتروکوک ها(VRE) در سال‌های اخیر تقریباً دو برابر شده است و 30 درصد از جدایه‌های انتروکوک بالینی به وانکومایسین مقاوم هستند.انتروکوکگونه هایی با حداقل غلظت مهاری (MIC) ≥ 16 میکروگرم در میلی لیتر، مقاوم به آمپی سیلین در نظر گرفته می شوند.

آزمایشگاه های میکروبیولوژی بدون توجه به محل عفونت از همین نقطه شکست استفاده می کنند. داده‌های فارماکوکینتیک، فارماکودینامیک و کارآزمایی‌های بالینی از استفاده از آنتی‌بیوتیک‌های آمینوپنی‌سیلین در درمان عفونت‌های ادراری انتروکوک حمایت می‌کنند، حتی زمانی که جدایه‌ها دارای MIC فراتر از نقطه شکست حساسیت هستند.

از آنجایی که آنتی بیوتیک های AP از طریق کلیه ها پاک می شوند، می توانیم به غلظت های بسیار بالاتری در ادرار نسبت به جریان خون برسیم. یک مطالعه قادر به نشان دادن غلظت متوسط ​​ادرار 1100 میکروگرم در میلی لیتر بود که طی 6 ساعت پس از تنها یک دوز آموکسی سیلین خوراکی 500 میلی گرم جمع آوری شد.

مطالعه دیگری مقاومت به آمپی سیلین را تجزیه و تحلیل کردانتروکوکوس فاسیوم(E. فائسیومایزوله های ادرار با MIC های گزارش شده 128 میکروگرم در میلی لیتر (30%)، 256 میکروگرم در میلی لیتر (60%) و 512 میکروگرم در میلی لیتر (10%). رسیدن به غلظت کافی در دستگاه ادراری برای درمان بسیاری از عفونت های مقاوم گزارش شده.

در مطالعه دیگری مشخص شد که مقاوم به آمپی سیلین استE. فاسیومایزوله های ادرار دارای MIC های متفاوتی با میانگین MIC 256 میکروگرم بر میلی لیتر بودند. تنها 5 ایزوله دارای مقدار MIC> 1000 میکروگرم بر میلی لیتر بودند، اما هر یک از این جدایه ها در 1 رقت 512 میکروگرم بر میلی لیتر بودند.

آنتی بیوتیک های پنی سیلین مرگ وابسته به زمان را نشان می دهند و تا زمانی که غلظت ادرار برای حداقل 50 درصد فاصله دوز بالاتر از MIC باشد، پاسخ بهینه رخ خواهد داد. درمانانتروکوکگونه ها، اما همچنین مقاوم به آمپی سیلینانتروکوکجدا شده در UTI های پایین تر، تا زمانی که دوز معقول باشد.

آموزش تجویز کنندگان یکی از راه هایی است که می توانیم میزان آنتی بیوتیک های وسیع الطیف مورد استفاده برای درمان این عفونت ها مانند لینزولید و داپتومایسین را کاهش دهیم. راه دیگر این است که پروتکلی در موسسات جداگانه ایجاد شود تا به راهنمایی تجویزکنندگان به سمت تجویز دستورالعمل‌ها کمک کند.

یکی از بهترین راه ها برای مبارزه با این مشکل در آزمایشگاه میکروبیولوژی شروع می شود. نقاط شکست خاص ادرار به ما داده های حساسیت قابل اعتمادتری می دهد. با این حال، این در حال حاضر به طور گسترده در دسترس نیست.

بسیاری از بیمارستان‌ها آزمایش‌های معمول حساسیت خود را متوقف کردندانتروکوکیک مطالعه نتایج درمانی را بین بیماران تحت درمان برای عفونت ادراری VRE با آنتی بیوتیک AP در مقایسه با بیماران تحت درمان با آنتی بیوتیک غیر بتالاکتام ارزیابی کرد.

در این مطالعه، بدون توجه به حساسیت آمپی سیلین، درمان AP در تمام موارد فعال در نظر گرفته شد. در گروه AP، رایج‌ترین عامل انتخاب شده برای درمان قطعی آموکسی سیلین و به دنبال آن آمپی سیلین داخل وریدی، آمپی سیلین-سولباکتام و آموکسی سیلین-کلاوولانات بود.

در گروه غیر بتالاکتام، رایج‌ترین عامل انتخاب شده برای درمان قطعی، لینزولید و پس از آن داپتومایسین و فسفومایسین بود. میزان درمان بالینی در گروه AP 83.9 درصد و در گروه غیر بتالاکتام 73.3 درصد بود.

درمان بالینی با درمان AP در 84 درصد از کل موارد و در 86 درصد از بیماران با ایزوله های مقاوم به آمپی سیلین مشاهده شد، بدون اینکه تفاوت آماری بین نتایج برای کسانی که تحت درمان با غیر بتالاکتام قرار گرفتند، مشاهده شد.