ამერიკის ინფექციური დაავადებათა საზოგადოება ამჟამად რეკომენდაციას უწევს ამოქსიცილინს და ამპიცილინს, ამინოპენიცილინის (AP) ანტიბიოტიკებს, როგორც სამკურნალო საშუალებებს.ენტეროკოკიUTIs.2 ამპიცილინისადმი რეზისტენტული ენტეროკოკის პრევალენტობა იზრდება.

კერძოდ, ვანკომიცინის მიმართ რეზისტენტობის სიხშირეენტეროკოკები(VRE) თითქმის გაორმაგდა ბოლო წლებში, კლინიკური ენტეროკოკური იზოლატების 30% მოხსენებულია, როგორც რეზისტენტული ვანკომიცინის მიმართ.3 კლინიკური და ლაბორატორიული სტანდარტების ინსტიტუტის მიმდინარე სტანდარტზე დაყრდნობით,ენტეროკოკისახეობები მინიმალური ინჰიბიტორული კონცენტრაციით (MIC) ≥ 16 მკგ/მლ ითვლება ამპიცილინის მიმართ რეზისტენტულად.

მიკრობიოლოგიური ლაბორატორიები იყენებენ იმავე წყვეტის წერტილს ინფექციის ადგილის მიუხედავად. ფარმაკოკინეტიკური, ფარმაკოდინამიკისა და კლინიკური კვლევების მონაცემები მხარს უჭერს ამინოპენიცილინის ანტიბიოტიკების გამოყენებას ენტეროკოკური UTI-ების სამკურნალოდ, მაშინაც კი, როდესაც იზოლატორებს აქვთ MIC, რომელიც აღემატება მგრძნობელობის წყვეტის წერტილს.4,5

იმის გამო, რომ AP ანტიბიოტიკები გამოიყოფა თირკმელებით, ჩვენ შეგვიძლია მივაღწიოთ ბევრად უფრო მაღალ კონცენტრაციას შარდში, ვიდრე სისხლის ნაკადში. ერთმა კვლევამ შეძლო აჩვენა შარდის საშუალო კონცენტრაცია 1100 მკგ/მლ, შეგროვებული 6 საათის განმავლობაში პერორალური ამოქსიცილინის 500 მგ მხოლოდ ერთჯერადი დოზის შემდეგ.

სხვა კვლევამ გააანალიზა ამპიცილინის რეზისტენტულიენტეროკოკი ფაციუმი(ე.ფეციუმი) შარდის იზოლატები მოხსენებული MIC-ებით 128 მკგ/მლ (30%), 256 მკგ/მლ (60%) და 512 მკგ/მლ (10%).4 ამ კვლევების მონაცემების გამოყენებით, გონივრულია ვთქვათ, რომ AP კონცენტრაციები მიაღწიოს საკმარის კონცენტრაციებს საშარდე გზებში მრავალი რეზისტენტული ინფექციის სამკურნალოდ.

სხვა კვლევაში აღმოჩნდა, რომ ამპიცილინის მიმართ მდგრადიაE. faeciumშარდის იზოლატებს ჰქონდათ განსხვავებული MIC, მედიანური MIC 256 მკგ/მლ5. მხოლოდ 5 იზოლატს ჰქონდა MIC მნიშვნელობა >1000 მკგ/მლ, მაგრამ თითოეული ეს იზოლაცია იყო 1 განზავების ფარგლებში 512 მკგ/მლ.

პენიცილინის ანტიბიოტიკები აჩვენებს დროზე დამოკიდებულ მკვლელობას და ოპტიმალური პასუხი იქნება მანამ, სანამ შარდის კონცენტრაცია MIC-ზე მაღალია დოზირების ინტერვალის მინიმუმ 50%-ზე. მკურნალობაენტეროკოკისახეობები, არამედ ამპიცილინის მიმართ რეზისტენტულიენტეროკოკიიზოლირებული ქვედა UTI-ებში, სანამ გონივრულად არის დოზირებული.

გამომწერების განათლება არის ერთ-ერთი გზა, რომლითაც შეგვიძლია შევამციროთ ამ ინფექციების სამკურნალოდ გამოყენებული ფართო სპექტრის ანტიბიოტიკების რაოდენობა, როგორიცაა ლინეზოლიდი და დაპტომიცინი. კიდევ ერთი გზაა პროტოკოლის შემუშავება ცალკეულ დაწესებულებებში, რათა დაეხმაროს წამმწერებს გაიდლაინზე მიმართული გამოწერისკენ.

ამ პრობლემის წინააღმდეგ ბრძოლის ერთ-ერთი საუკეთესო გზა მიკრობიოლოგიის ლაბორატორიაში იწყება. შარდის სპეციფიკური შესვენების წერტილები მოგვცემდა უფრო სანდო მგრძნობელობის მონაცემებს; თუმცა, ეს არ არის ფართოდ ხელმისაწვდომი ამ დროისთვის.

ბევრმა საავადმყოფომ შეწყვიტა მგრძნობელობის რუტინული ტესტირებაენტეროკოკიშარდის იზოლირება და ყველა მოხსენება, როგორც რუტინულად მგრძნობიარე ამინოპენიცილინების მიმართ.6 ერთმა კვლევამ შეაფასა მკურნალობის შედეგები პაციენტებს შორის, რომლებიც მკურნალობდნენ VRE UTI-ზე AP ანტიბიოტიკით, ვიდრე მათ, ვინც მკურნალობდა არაბეტა-ლაქტამური ანტიბიოტიკით.

ამ კვლევაში AP თერაპია ჩათვლილი იყო აქტიური ყველა შემთხვევაში, მიუხედავად ამპიცილინის მგრძნობელობისა. AP ჯგუფში, საბოლოო თერაპიისთვის შერჩეული ყველაზე გავრცელებული აგენტი იყო ამოქსიცილინი, რასაც მოჰყვა ინტრავენური ამპიცილინი, ამპიცილინ-სულბაქტამი და ამოქსიცილინი-კლავულანატი.

არაბეტა-ლაქტამურ ჯგუფში, საბოლოო თერაპიისთვის შერჩეული ყველაზე გავრცელებული აგენტი იყო ლინზოლიდი, რასაც მოჰყვა დაპტომიცინი და ფოსფომიცინი. კლინიკური განკურნების მაჩვენებელი იყო 83.9% პაციენტი AP ჯგუფში და 73.3% არაბეტა-ლაქტამურ ჯგუფში.

კლინიკური განკურნება AP თერაპიით დაფიქსირდა ყველა შემთხვევის 84%-ში და პაციენტთა 86%-ში ამპიცილინის მიმართ რეზისტენტული იზოლატების მქონე პაციენტებში, არ გამოვლენილა სტატისტიკური განსხვავება შედეგებს შორის მათთვის, ვინც მკურნალობდა არა-β-ლაქტამებით.