Societas Americae morbis infectiosis amoxicillinum et ampicillinum, aminopenicillinum (AP) antibioticum, ut medicamenta electionis tractandi, nunc commendatenterococcusUTIs.2 Valetudo ampicillin enterococcus resistens increscit.

Speciatim, incidentia vancomycin-repugnantiaenterococci(VRE) His annis paene duplicavit, cum 30% of enterococcus clinicae isolatae renitens vancomycinum relata.Enterococcusspecies cum defectu inhibitoriae minimae (MIC) ≥ 16 μg/mL ampicillin-repugnantes censentur.

Microbiologia laboratoria hoc eodem fractura cuiuscumque situs infectio utuntur. Pharmacokinetica, pharmacodynamica et clinica probatio data sustinent usum antibioticorum aminopenicillinorum in curatione enterococci UTIs, etiam cum isolatae habent MIC quae susceptibilitatem breakpoint.4,5 excedit.

Quia AP antibiotica per renes purgantur, multo altiores concentrationes in urina quam in rivo sanguinis consequi possumus. Unum studium demonstrare poterat mediocris urinae concentratio 1100 μg/mL per 6 horas collectas post unicam dosis amoxicillini oris 500 mg.

Aliud studium enucleatur ampicillin-repugnansenterococcus faecium(E. Faecium) urina segregat cum relatis MICs 128 μg/mL (30%), 256 μg/mL (60%), et 512 μg/mL (10%). 4 Utens notitia ex his probationibus, rationabile est dicere concentrationes AP satis perveniunt concentrationes in tractu urinario, ut multa nuntiata infectiones repugnantes tractarent.

In alio studio deprehensum est ampicillinum repugnansE. faeciumurina solitaria variam habuit MICs, cum mediana MIC of 256 μg/mL5. Tantum 5 isolates habebat valorem mic >1000 μg/mL, sed singulae istae singulae intra 1 dilutionem 512 μg/mL erat.

Penicillinorum antibioticorum occisio tempus dependens ostendunt et responsio optimalis erit quamdiu urinae intentio supra mic est ad minimum 50% de intervallis dosing.5 Quare merito concludere possumus doses medicinales antibioticorum AP non efficaciter tantum tractareEnterococcusspecies, sed etiam ampicillin repugnansenterococcusin inferioribus solitariis UTIS, aequilongis dosed.

Praeceptores educandi unus modus est quo minui possumus quantitatem antibioticorum lato-spectri ad has infectiones tractandas, ut linezolidum et daptomycinum. Alius modus est ad singulas institutiones protocollum evolvere, ut praescriptos dirigant ad normas dirigendas praescribentes.

Unus ex primis modis hoc problema incipit pugnare in microbiologia lab. Partes urinae specificae nobis dantes certiora susceptibilitatem datam; hoc tamen tempore crees non est.

Multa hospitia intermiserunt solitam susceptibilitatem probantesenterococcusurinariorum isolates et omnia nuntiare sicut consuetudinaliter aminopenicillins.6 Unum studium aestimatur eventus curationis inter aegros curatos pro VRE UTI cum AP antibiotico comparando cum non beta-lactam antibioticam.

In hoc studio, AP therapia activa in omnibus casibus habita est, cuiuscumque ampicillinae susceptibilitas. Intra coetus AP, agentis communissimum ad therationem definitivam delectus erat amoxicillinum intravenosum, ampicillinum, ampicillin-sulbactam et amoxicillinum-clavulanatum.

In coetus non beta-lactam, frequentissimum agens pro therapia definitiva delectum erat linezolidum, deinde daptomycin et fosfomycin. Rate sanationis clinicae erat 83.9% aegros in coetus AP et 73.3% in coetus non beta lactam.

Cura clinica cum AP therapia observata est in 84% omnium casuum et in 86% aegrorum cum ampicillin-repugnantibus solitariis, nulla statistica differentia inter eventus deprehensos pro non-β-lactamis tractatis.